Rasy: Rottweiler

 

Charakter

Rottweiler to pies pewny siebie, zrównoważony, z temperamentem i pasją do pracy, który nie lubi bezczynności. Nie straszny mu długotrwały wysiłek fizyczny i psychiczny, a jednocześnie potrafi skupić się na zadaniu.
Choć wyróżnia go silny popęd walki i duże poczucie własności, to prawidłowo wychowany i traktowany jak pełnoprawny członek rodziny jest przewidywalny. Kocha właściciela, jest lojalny wobec domowników, zaakceptuje też gości. Bez problemu odda właścicielowi kość czy ulubioną zabawkę, ale z determinacją broni jego rzeczy i swojego terenu przed obcymi. Wysoki próg pobudzenia sprawia, że nie daje się łatwo wyprowadzić z równowagi, ale gdy to nastąpi, reaguje szybko i gwałtownie.
Zdarza się, że przedstawiciele tej rasy wykazują skłonności do dominacji. Cecha ta szczególnie wyraźnie występuje u samców, które starają się zdobyć jak najwyższą pozycję w stadzie. Samce mogą też przejawiać dominację w stosunku do osobników tej samej płci.

Rottweiler dobrze dogaduje się z dziećmi. W jego naturze leży ochrona słabszych członków stada, dlatego w jego towarzystwie maluchom włos z głowy nie spadnie. Ma to jednak także złe strony, bo bywa nadopiekuńczy i może uznać postronne osoby za zagrożenie. Należy pamiętać, aby kontakty z dziećmi zawsze odbywały się pod nadzorem dorosłych, co oznacza, że nie mogą one też samodzielnie wyprowadzać go na spacery.
Rottweiler podporządkuje się tylko konsekwentnemu, spokojnemu i asertywnemu właścicielowi, który umie narzucić mu swoją wolę bez uciekania się do przemocy. W rasie występuje duży dymorfizm płciowy. Suki różnią się od psów nie tylko fizycznie, ale również psychicznie – na ogół są spokojniejsze i łatwiejsze do wychowania.

Umiejętności

Dawniej rottweiler pomagał w ochronie stad i był także psem stróżującym i pociągowym. Dzisiaj jest towarzyszem i obrońcą rodziny. Policja i wojsko w niektórych krajach używają go jako psa służbowego. Pojedyncze czworonogi tej rasy pracują w ratownictwie, a w Stanach Zjednoczonych wykorzystuje się je w dogoterapii. Rottweiler sprawdzi się w szkoleniu PT (pies towarzyszący) i IPO (pies obronny).

Szkolenie i wychowanie

Przedstawiciel tej rasy jest inteligentny i łatwo nawiązać z nim kontakt. Chętnie się uczy, lubi pracę z człowiekiem i nowe wyzwania. Szybko przyswaja komendy, wymaga jednak indywidualnego podejścia i pozytywnej motywacji. Ze względu na swoje rozmiary i silny charakter powinien jak najwcześniej poznać podstawowe zasady posłuszeństwa, najlepiej w psim przedszkolu.
Szczenięta od początku potrzebują prostych i zrozumiałych reguł. Trzeba wychowywać je konsekwentnie, ale nie ostro. Ważna jest prawidłowa socjalizacja. Muszą poznawać różne miejsca, nowe sytuacje, ludzi i inne psy.


Do pierwszego roku życia należy unikać schodów i śliskich powierzchni, wymuszonego ruchu (np. biegania przy rowerze), czy intensywnych zabaw z dorosłymi pobratymcami. Warto nauczyć go odpoczywania po jedzeniu (ryzyko skrętu żołądka), w czym pomoże klatka. Przyda się ona także na wystawach, zawodach czy podczas podróży.
Pod okiem doświadczonego i znającego specyfikę rasy pozoranta można ćwiczyć z psem tej rasy IPO, jeśli właściciel ma pełną kontrolę nad podopiecznym.

Dla kogo ta rasa

Właścicielem rottweilera może zostać tylko osoba odpowiedzialna, świadoma i konsekwentna, która ma doświadczenie w wychowywaniu psów. Musi mieć czas na szkolenie pupila, a także zapewnić mu odpowiednie warunki życia.

Wady i zalety

Wady

• może mieć skłonności do dominacji
• samce mogą przejawiać agresję w stosunku do przedstawicieli tej samej płci

Zalety

• wierny i oddany rodzinie
• doskonały stróż i obrońca
• wytrzymały i odporny
• inteligentny i zrównoważony
• chętnie się uczy, idealny do szkolenia (PT, IPO)
• łatwy w pielęgnacji
  

   

  

  Zdrowie

  Rottweilerowi nie przeszkadzają mróz, śnieg czy wilgoć, ale nie przepada za upałami. Latem chętnie spędza czas na zabawach w wodzie – świetnie pływa – i szuka chłodniejszych miejsc do odpoczynku. Treningi lepiej odbywać wtedy wcześnie rano lub wieczorem.
  Jak większość dużych psów rottweiler ma predyspozycje do dysplazji stawów biodrowych i łokciowych. Do wymogów hodowlanych należy prześwietlenie stawów biodrowych pod kątem występowania tego schorzenia (dopuszczalne wyniki to A – normalne stawy biodrowe, i B – prawie normalne stawy biodrowe). RTG łokci nie jest wymagany, ale coraz więcej hodowców decyduje się także na to badanie.
  
  
  W okresie dorastania – zwłaszcza u samców – może się przytrafić enostoza, czyli młodzieńcze zapalenie kości. Zdarzają się wady powiek – entropium (podwinięcie) i ektropium (wywinięcie), które często wymagają korekty chirurgicznej. Czasami dochodzi do zapaleń uszu. Niekiedy pojawiają się rozszerzenie i skręt żołądka, problemy skórne, kardiologiczne i nowotwory (najczęściej występuje osteosarcoma, czyli kostniakomięsak).
  Szczenięta rottweilerów wykazują większą niż inne rasy wrażliwość na parwowirozę (wirusowe zapalenie jelit), dlatego ważne jest przestrzeganie kalendarza szczepień.
  

   

  

  Żywienie

  Rottweiler ma zwykle dobry apetyt i często skłonności do tycia, dlatego pożywienie dostosowujemy do jego wieku i trybu życia. Można podawać wysokogatunkową suchą karmę dla dużych ras z dodatkiem chondroityny i glukozaminy (dostępna jest też karma przeznaczona dla tej rasy) lub samodzielnie przygotowywać jedzenie, uzupełniając je odpowiednimi preparatami wapniowo-witaminowymi, mineralnymi i chroniącymi stawy.
  Szczenięta muszą być dobrze żywione, ale trzeba dbać o to, by zbyt szybko nie przybierały na wadze, bo może to mieć niekorzystny wpływ na kości i stawy. Menu rosnącego przedstawiciela tej rasy powinno być bogate w białko oraz preparaty wspomagające rozwój i ochronę chrząstki stawowej. Z kolei podawanie podrobów czy mięsa wołowego bez kości podnosi poziom fosforu w organizmie, co prowadzi do zaburzenia gospodarki mineralnej.
  
  
  Dlatego warto robić kontrolne badania poziomu wapnia i fosforu we krwi i w razie potrzeby uzupełniać niedobory po konsultacji z lekarzem weterynarii.
  Dzienną porcję dla dorosłego rottweilera należy podzielić na co najmniej dwa posiłki, które podaje się o stałych porach. Po jedzeniu pies powinien przynajmniej przez godzinę odpoczywać.
  

  Pielęgnacja

  Krótka szata rottweilera jest łatwa w pielęgnacji. Pies ten linieje umiarkowanie dwa razy w roku, choć niewielkie ilości sierści może gubić przez cały czas. Wystarczy go wyczesać raz na tydzień, jedynie w okresie wymiany okrywy włosowej warto to robić codziennie. Najlepiej zacząć od szczotki z twardego włosia, którą usuwamy kurz i drobne zanieczyszczenia, a następnie posłużyć się dość gęstym metalowym grzebieniem.
  
  
  Po zabiegu można sierść psa przetrzeć wilgotnym ręcznikiem. Rottweilera kąpiemy w miarę potrzeby w dobrej jakości szamponach dla psów krótkowłosych. Można używać kosmetyków hipoalergicznych. Trzeba też systematycznie sprawdzać uszy, przemywać oczy, usuwać kamień nazębny i skracać pazury, jeśli pies sam ich nie ściera.
  Nie należy kąpać czworonoga tuż przed pokazem, ponieważ szampon pozbawia włosy naturalnej warstwy tłuszczu i w efekcie mogą się one wydawać zbyt miękkie. Dorosłego rottweilera wystawiamy w łańcuszku i na napiętej smyczy. Na ringu powinien zaprezentować temperament psa pracującego, wydajny kłus i doskonale umięśnione ciało.
  

  Akcesoria

  Rottweilera wyprowadzamy na spacery w łańcuszku lub w obroży (zwykłej albo półzaciskowej) i na mocnej smyczy. Zainteresuje go każda zabawka, musi być jednak dość duża, by nie mógł jej połknąć.
  
  
  
  

   

  Historia

  Rottweiler uważany jest za jedną z najstarszych ras, jej historia sięga czasów rzymskich podbojów (2 tys. lat temu). Protoplastami tych psów były rzymskie molosy wywodzące się od potężnych mastifów z Indii i Mezopotamii, które przywędrowały do Europy z wojskami Aleksandra Wielkiego. Krzyżowano je z psami wojennymi Celtów i brytyjskimi brytanami używanymi do walk. Armia rzymska wykorzystywała przodków rottweilera do pędzenia bydła, utrzymywania dyscypliny w stadzie i chronienia zwierząt przed drapieżnikami i złodziejami.
  Pierwsze wzmianki o tych psach pochodzą z I w. W 74 r. jedenasty legion rzymski założył obóz nad rzeką Neckar (dziś to teren południowo-zachodnich Niemiec). Osada ta otrzymała status miasta Imperium Rzymskiego. Nazwano je Arae Flaviae na cześć cesarza Wespazjana z rodu Flawiuszów. W 260 r. Rzymianie się stamtąd wycofali, ale zostawili swoje psy, które trafiły do miejscowej ludności.
  Miasto przyjęło później nazwę Rottweil i w XV w. stało się ośrodkiem handlu zbożem i bydłem. Zjeżdżali do niego kupcy z Niemiec, Węgier i Francji. Do pomocy w opiece nad stadami handlarze używali rottweilerów nazywanych wtedy „psami rzeźnickimi”. Były one też postrachem złodziejaszków, dlatego sakiewki z dużymi sumami pieniędzy przywiązywano do ich obroży. Około 1890 r. handel bydłem przestał przynosić profity i tym samym rottweiler stracił swe podstawowe zajęcie. Groziło mu wyginięcie, ale miłośnicy rasy postanowili uchronić ją przed zapomnieniem. Pierwszego rottweilera pokazano na wystawie w Heilbronn w 1882 r.
  
   W 1907 r. w Heidelbergu założono pierwszy Niemiecki Klub Rottweilera (DRK). W tym samym czasie powołano do życia Południowoniemiecki Klub Rottwielera (SDRK), który przekształcił się w Międzynarodowy Klub Rottweilera (IRK). Połączyły się one w 1921 r. i tak powstał istniejący do dziś Powszechny Niemiecki Klub Rottweilera (ADRK), którego pierwszym prezesem był Emil Stiefel. Klub ten co roku organizuje wystawę, na którą zjeżdżają hodowcy i właściciele rottweilerów z całego świata.
  
  
  Tak o głównych założeniach ADRK napisał w książce „Rottweiler przyjaciel i obrońca” wieloletni hodowca tej rasy i sędzia międzynarodowy Jan Borzymowski: „Rottweiler jest i pozostanie psem pracy – tak sformułowano motto działalności klubu. Znaczyło to, że celem hodowli będzie zrównoważenie wyglądu ogólnego i wartości użytkowych. Ta myśl przewodnia jest obecna również w aktualnych poczynaniach ADRK. Jedną z pierwszych czynności było ogłoszenie jednolitego wzorca rottweilera, który nowelizowany co jakiś czas stanowi podstawę aktualnego wzorca FCI”.
  Przełomowy dla rasy był rok 1910, kiedy rottweilera uznano za psa policyjnego. Czworonogom służbowym stawiano wysokie wymagania – musiały być silne, wytrzymałe, odważne, nieustępliwe i mieć predyspozycje do pracy węchowej. Zaczęto też większą wagę przykładać do ich wyglądu, a typ, który wtedy powstał, bardzo przypomina współczesnych przedstawicieli rasy.
  W Polsce pojedyncze rottweilery pojawiły się jeszcze przed II wojną światową. Jednak pierwsze psy, które przyczyniły się do rozwoju rasy w naszym kraju, sprowadził w latach 60. XX w. z ówczesnej NRD Eugeniusz Korszek z Wrocławia. Samiec nosił imię Golf vom Ursus Hof, a suczka Jette vom Pleissatal.
  
  
  

  Wzorzec

  Rottweiler – grupa II FCI, sekcja 2.1, nr wzorca 147

• Kraj pochodzenia: Niemcy
  
• Wielkość: wysokość w kłębie psa 61-68 cm, suki 56-63; waga psa ok. 50 kg, suki ok. 42 kg
  
• Szata: włos okrywowy średniej długości, sztywny, gęsty, mocno przylegający, podszerstek nie może wystawać ponad włos okrywowy; sierść na tylnych kończynach jest nieco dłuższa
  
• Maść: czarna z wyraźnym ciemnorudym podpalaniem nad oczami, na policzkach, kufie, klatce piersiowej, kończynach, pod szyją i ogonem
  
• Dojrzałość: 1,5 roku – 3 lata
  
• Długość życia: 9-12 lat
  
• Odporność na warunki atmosferyczne: duża
  
• Koszty utrzymania: 200-400 zł miesięcznie
  
• Cena psa z rodowodem: 1500-4500 zł
  
  

  Ciekawostki

  Rottweilery były postrachem złodziei, dlatego sakiewki z dużymi sumami pieniędzy przywiązywano do ich obroży, by pilnowały tego, co najcenniejsze.

Rasy: American pit bull terrier

 

Historia

W XIX wieku hodowcy z Anglii, Irlandii  i Szkocji zaczęli eksperymenty z krzyżowaniem buldogów i terierów. Ich głównym celem było otrzymanie psa szybkiego i zwinnego (cechy teriera) oraz silnego i wysportowanego (najlepsze cechy buldoga).
Pies został wyhodowany do pełnienia funkcji „przynęty” na byki i niedźwiedzie. Po pewnym czasie czworonogi zatraciły jednak swoje funkcje, które zostały uznane za niehumanitarne, i przysposobione do rattingu i walki psów.
W Ameryce Północnej rolnicy i hodowcy wykorzystywali swoje Pit Bulle do ochrony gospodarstw, polowania i prowadzenia zwierząt . W czasie I i II wojny światowej American Pit Bull Terrier był wykorzystywany do dostarczania wiadomości na polu bitwy.

Współcześnie psy pełnią funkcję zwierzęta do towarzystwa. Niestety sporo osób wykorzystuje Pit Bulle do walk z innymi psami.

Wygląd amerykańskiego pitbulteriera

Pit Bull to pies o atletycznej sylwetce wpisującej się w kształt kwadratu. Ma mocny kościec oraz solidną budowę ciała. Muskulatura gładka, ale wyraźnie zaznaczona. Pit Bulle mają wyraźnie zaznaczoną linię żeber oraz kręgosłupa. Sierść psa czysta i połyskująca, pazury krótko przycięte. Wielkość głowy pozostaje w proporcji do wielkości ciała i stanowi 2/3 szerokości ramion. Głowa przybiera klinowaty kształt, kiedy oglądamy ją z góry lub z boku. Z przodu – okrągła. Długość głowy od czubka nosa do stopu powinna być równa długości mierzonej od stopu do tylnej części czaszki. Grzbiet nosa dobrze rozwinięty. Głębokość od szczytu głowy do podstawy szczęki możliwie jak największa. Wargi wąskie i przylegające. Oczy małe, głęboko osadzone i eliptyczne w kształcie. Widziane z boku przybierają nieco trójkątny kształt. Uszy mogą być przycinane (kopiowane) lub zachowane w normalnej długości. Szyja wystarczająco długa; głowa wznosi się powyżej grzbietu, kiedy jest w normalnej pionowej pozycji. Lędźwie obszerne i wystarczająco długie. Biodra długie i spadziste, wystarczająco szerokie. Kość udowa powinna stanowić ok. 30% długości górnej części tylnej kończyny. Klatka piersiowa dość głęboka i eliptyczna w kształcie z wydatnym mostkiem. Patrząc z boku sięga do stawu łokciowego. Klatka dobrze wysklepiona ku górze, zwęża się ku dołowi. Sięga aż do lędźwi. Ramiona przy ósmym żebrze szersze niż klatka piersiowa. Łopatki dobrze przylegają. Kość ramieniowa skierowana pod kątem 45 stopni w kierunku przeciwnym niż łopatka. Staw łokciowy zaczyna się nieco niżej niż klatka piersiowa. Łokcie płaskie, nie odstają od ciała. Przedramię jest dwukrotnie grubsze niż kości śródstopia. Łapy kocie, zwarte. Poduszki grube i dobrze zbudowane.

Skóra gruba, luźna na szyi i klatce piersiowej. W innych miejscach ciasno przylega. Na szyi i klatce piersiowej występują pionowe fałdy. Sierść krótka, szorstka, błyszcząca. Delikatnie pobłyskujący włos świadczy o dobrej kondycji psa. Umaszczenie bardzo różnorodne.

Wysportowany i zdrowy pies ma atletyczną sylwetkę, jest bardzo zwinny i wytrzymały. Wszystkie cechy fizyczne powinny pozostawać w równowadze.

Waga dorosłego psa nie powinna przekraczać 16-29.5 kilograma. Suki są lżejsze i ważą od 13.6 do 27 kilogramów. Wysokość w kłębie waha się od 43 do 56 centymetrów.

Temperament

Najważniejsze cechy osobowościowe American Pit Bull Teriera to: siła, pewność siebie i radość życia. Psy są chętne do pomocy człowiekowi i przepełnione entuzjazmem. APBT są doskonałymi towarzyszami rodziny i wielkimi miłośnikami dzieci. To rasa psów dla ludzi aktywnych. Wiele osób uważa, że Pit Bulle są psami agresywnymi z natury i zupełnie nie nadają się do rodzin z małymi dziećmi. Nic bardziej mylnego! Jeżeli zostaną dobrze uspołecznione w okresie szczenięctwa, nie będą stanowiły zagrożenia dla najmłodszych. Warto jednak pamiętać, że Pit Bulle nie są psami dla każdego. Jeżeli nie miałeś wcześniej do czynienia z i nigdy nie szkoliłeś czworonoga, nie decyduj się na zakup psa tej rasy! W Polsce APBT nalazł się w wykazie rasów psów uznanych za agresywne.

Czy amerykański pitbulterier może być psem stróżującym

Pies rasy Amerykański Pit Bull Terrier nie jest najlepszym wyborem dla osób, które szukają psa stróżującego. Czworonogi są bardzo przyjazne i ufne. Agresywne zachowanie wobec ludzi nie jest typowe dla rasy i wysoce niepożądane. Niewątpliwą zaletą psów jest wysoki poziom inteligencji i łatwość uczenia się nowych komend.
Zdrowie

Przypadłościami typowymi dla rasy są: dysplazja stawów biodrowych, problemy z rzepką, zaburzenia czynności tarczycy i wrodzone wady serca.

Wysokość: Wysokość w kłębie waha się od 43 do 56 centymetrów.

Waga: Waga dorosłego psa nie powinna przekraczać 16-29.5 kilograma. Suki są lżejsze i ważą od 13.6 do 27 kilogramów.

Umaszczenie: Dopuszczalne różnorodne typy umaszczeń.

Pielęgnacja: Psy potrzebują dużo ruchu. Mają niewielkie wymagania pielęgnacyjne.

Zdrowie: Często występującym schorzeniem jest dysplazja stawów biodrowych.

Rodzina: Czworonogi wymagają konsekwentnego prowadzenia i pełnego szkolenia z zakresu posłuszeństwa. Doskonale nadają się dla rodzin z małymi dziećmi.

Inne nazwy: Amerykański pitbull terier, Amerykański pitbulterier, Pit Bull, APBT, pitbul.
Cena szczeniąt rodowodowych 1000 - 1500 złotych.Źródło (Zomia).

Pies przyjacielem człowieka

 Psy są niezwykle przyjacielskimi zwierzętami, uwielbiają spędzać czas z człowiekiem, bawić się z nim, oglądać telewizję czy po prostu patrzeć na niego z uwielbieniem w oczach. Potrafią płakać, wyczuć zły nastrój u swojego właściciela i tęsknić za nim. Amerykańscy naukowcy postanowili sprawdzić dlaczego tak się dzieje i dlaczego psy z taką łatwością wypracowują w sobie przywiązanie do człowieka.  

 

Więź między człowiekiem a czworonogiem wydaje się być nawiązywana w naturalny sposób, jednak nie zawsze tak było. Nowe odkrycie naukowców wykazało, że u naszych włochatych przyjaciół występuje rzadki marker genetyczny, który odróżnia ich od dzikich przodków, wilków.

Według badań marker o którym mowa, to ten sam, który występuje u osób cierpiących na zespół Williamsa. Choroba charakteryzuje się ponadprzeciętną życzliwością, przyjaznym nastawieniem i zwiększoną ufnością wobec nieznajomych. Jej fizyczny objaw to tak zwana "twarz elfa".  

Ciekawy eksperyment

Naukowcy z Uniwersytetu Princeton postanowili przeprowadzić interesujący eksperyment. Udział w nim wzięło osiemnaście psów domowych oraz dziesięć wilków. Polegał on na rozwiązaniu pewnego zadania. 

Zwierzęta otrzymały pudełko, w którym były kiełbaski. Miały dwie minuty na dostanie się do smakołyku. W trakcie eksperymentu obecny był człowiek, który jak się okazało, był znacznie ciekawszym "kąskiem" dla psów. Włochaci przyjaciele dużo częściej dawali za wygraną i wybierali przyglądanie się człowiekowi. Wilki, nie zwracając uwagi na ludzi, starały się rozwiązać zagadkę. 

W drugim eksperymencie człowiek został posadzony w narysowanym kółku. W fazie "aktywnej" wołał po imieniu zwierzę i zachęcał je do kontaktu, jednak nie wychodził poza krąg. W fazie "pasywnej" ignorował zwierzęta patrząc w podłogę. Zarówno psy jak i wilki podchodziły do ludzi szukając kontaktu. W przeciwieństwie do udomowionych czworonogów, wilki po kilku minutach odchodziły. Psy jako najwierniejsi "wartownicy" przez długi czas nie zmieniali swojej pozycji trwając przy człowieku, zarówno obcym jak i znajomym.

Po eksperymencie postanowiono zebrać od zwierząt próbki krwi. Po długich i skomplikowanych badaniach okazało się, że psy dzielą z ludźmi rzadki marker choroby genetycznej. 

Badania te sugerują, że psy są bardziej uwarunkowane genetycznie do szukania kontaktów z ludźmi - stwierdził jeden z naukowców.

Podobne badanie zostało przeprowadzone na wilkach i bezdomnych psach z Indii. Mimo możliwości pożywienia, psy wybierały kontakt z człowiekiem. 

Prawdziwa różnica polega na tym, że psy poszukują dłuższego i trwalszego kontaktu z człowiekiem. Ale wilki też są do niego zdolne - uzupełnił kolejny naukowiec.

Wszystko wskazuje na to, że marker genetyczny, który u ludzi powoduje schorzenie, u ukochanych czworonogów doprowadza do chęci kontaktu z człowiekiem.